نیمکت کهنه ی باغ

خاطرات دورش را

دراولین باران زمستانی

از ذهن پاک کرده است

خاطره ی شعرهایی را که هرگز نسروده بودم...

خاطره ی آوازهایی را که هرگز نخوانده بودی...

 (حسین پناهی)

گاهی یه پرده ی تیره میاد، میشینه روی تمام شادی ها و فکرا و کارای مثبتمون ... وقتی دلیلشو نفهمی ، می تونی به هر چیزی ربطش بدی! به خاطره هات ، به درسی که مونده، به گرفتگی هوا، به دلتنگی، به دلخوری... یا حتی به عصر دلگیر جمعه!...

دل من یه روز به دریا زد و رفت
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت
پاشنه ی کفش فرار رو بر کشید
آستین ِ همت رو بالا زد و رفت

یه دفه بچه شد و تنگ غروب
سنگ توی شیشه فردا زد و رفت
حیوونی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوا زد و رفت

دفتر ِ گذشته ها رو پاره کرد
نامه ی فرداها رو تــا زد و رفت
حیوونی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوا زد و رفت

دل من یه روز به دریا زد و رفت
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت
زنده ها خیلی براش کهنه بودن
خودش رو توو مرده ها جا زد و رفت

هوای تازه دلش می خواست ولی
آخرش ، توی غبارا زد و رفت
دنبال ِ کلید ِ‌خوشبختی می گشت
خودش هم قفلی به قفل ها زد و رفت...